ฤดูร้อนนี้ ฉันวิ่งขึ้นไปเพื่อเที่ยวภูเขา Quandary ในช่วงวันที่แสนเจ็บปวด ที่ดวงอาทิตย์ในฤดูร้อนอันอบอุ่นสลับกับหิมะและลูกเห็บ หิมะแรกของฤดูกาลทำให้ฝุ่นเกาะที่ความสูง 13,000 ฟุต และความแตกต่างของต้นไม้สีเขียว หินเปล่า และหิมะสีขาวที่ทำให้ตาพร่านั้นชวนให้หลงใหล ฉันไปถึงยอดเขาด้วยเสื้อผ้าไม่เพียงพอและต้องรีบวิ่งลงไปเพื่อพยายามอยู่ข้างหน้าพายุที่กำลังจะเกิดขึ้น ฉันจะไม่พูดว่าชีวิตของฉันใกล้จะสูญพันธุ์ แต่มันไม่ใช่สถานการณ์ที่สะดวกสบาย ทันทีที่ฉันกลับถึงแนวต้นไม้ ลมก็สงบลง ความคิดแรกของฉันไม่ได้บรรเทาลงแต่คือความปรารถนาที่จะกลับขึ้นไป บางที ถ้าอากาศปลอดโปร่ง ฉันก็จะได้เห็นยอดเขาที่อยู่ไกลออกไป สิ่งที่ดึงเรา หรืออย่างน้อย สิ่งที่ดึงฉัน ก็คือ การเที่ยวภูเขานั้นสวยงามมากจนแทบจะทนไม่ไหว ฉันไม่สามารถอธิบายได้ดีไปกว่าที่จะบอกว่ามันเจ็บข้างใน มันเป็นความน่าเกรงขามที่สวยงามที่ไม่เคยแก่และไม่เคยลดลง ราวกับว่าหัวใจของคุณพยายามและไม่สามารถทำได้ทั้งหมด คุณมองซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่มันก็ไม่เคยเพียงพอ ดังนั้นคุณจึงกลับมา และภาพที่คุณเห็นนับล้านครั้ง เช่น ยอด Mount Quandary หรือ Elbert ยังคงทำให้คุณลืมหายใจ ทุกครั้งที่คุณมองตา ความท้าทายและความสำเร็จของการปีนดึงเรา แต่มันเป็นความงามที่ทำให้เรากลับมาอีกครั้ง บางทีอาจเป็นการตระหนักว่าภูเขาทำให้มนุษย์ดีขึ้นจากเรา: แข็งแรงขึ้น สงบขึ้น มีความสุขมากขึ้น และตั้งตารอวันพรุ่งนี้อยู่เสมอ